Ik was, ik ben en ik blijf altijd een dwangmatige overeter
Ik ben dwangmatig in alles, en toch bevoorrecht. Ik kan alles afgeven wat me emotioneel en lichamelijk zou kunnen schaden. Of ik dit wel altijd kan of wil afgeven is een andere vraag. Ik neem zeker niet altijd de veiligste weg. Ik beschik niet over het geestesvermogen en de kracht om op die veilige OA-weg te blijven. De weg die ik neem om op de veilige OA-weg te geraken, noem ik mijn herstel.
Ik heb sinds ik mij heb opengesteld voor een kracht groter dan mezelf en hiermee de trouwste en bekwaamste gids gevonden. Als ik luister en doe wat mijn gids me duidelijk maakt zal ik altijd op de sobere weg zitten. Tevens geeft mijn gids me de moed, de kracht en de wijsheid om verder te gaan in alle omstandigheden. Ik krijg door hem een diep gelukkig gevoel in welke omstandigheid dan ook. Door hem heb ik alle troeven in de hand om een geestelijk en lichamelijk sober leven te leiden.
Ik zie mezelf als een persoon die leermoeilijkheden heeft. Bij mij ontbreekt het vermogen om mijn levenservaringen te ordenen en te beoordelen. Ik ben eigenzinnig en zit vol hoogmoed. Toch heb ik het verlangen om te stoppen met dwangmatig alles onder controle te willen houden. Het is dus van levensbelang dat ik mijn leven over geef aan een kracht groter dan mezelf.
Ik ben bij OA gekomen enkel om mijn eten onder controle te krijgen om te kunnen vermageren. De manier waarop mocht niet iets zijn wat ik al geprobeerd had, want dat zou niet lukken. Later ontdekte ik dat ik bereid was alles te doen om sober te zijn, zonder het verdovend effect dat voedsel op mij had kwijt te willen.
Ik had toentertijd geen enkel vermoeden van hoe het kwam dat ik mijn voedsel niet onder controle kon houden. Door eindeloos proberen met diëten, uithongeren, vermageringspillen, onderzoeken door specialisten enzovoorts, voelde ik mij waardeloos. Ik had geen wilskracht en had het gevoel dat alles en iedereen mij het leven zuur maakte, wat deed ik hier nog?
Ik stortte mij op het OA-programma dat ik reeds twee jaar kende door AA. Ik at drie maal per dag, alles er tussenin was vergif. Elke dag plande ik mijn maaltijden en had het vreselijk moeilijk als het een paar minuten later uitviel. Alles wat niet wit was, was zwart. Alleen het positieve mocht binnen. Alles wat negatief was bande ik uit mijn geest. Dit was simpel, gemakkelijk en doeltreffend gedurende drie jaar. Ik schreeuwde het van de daken. Ik verloor een kilo per maand met in totaal zo’n 20 à 25 kilo. Wat moest een mens meer hebben? Iedereen bij OA vond dat ik een voorbeeld was. Ik vertelde aan iedereen die het horen wilde hoe het moest. Ik dacht dat ik alles onder controle had en dat ik niemand echt nodig had om sober te blijven.
Tot overmaat van ramp herviel ik in mijn oude gewoonte door een paar tegenslagen en hindernissen op de weg van herstel. Ik vrat mij gewoon te pletter. Mijn gewicht steeg, mijn moraal zakte, en het toegeven dat ik de waarheid niet in pacht had deed pijn. Nu begon voor mij een moeilijke periode van vallen en opstaan. Ik wilde gewoon dat die dag van mijn terugval niet bestond en deed een ganse tijd alsof het nooit gebeurd was, tot het opnieuw en op- nieuw gebeurde.
Ik moest eerst afstappen van mijn voetstuk. Nu is mijn herstel niet meer zwart-wit, maar het is leren door de hulp van de groep en mijn Hogere Macht mijn voedsel dag aan dag niet meer te gebruiken voor wat mijn geest niet aankan. Een hele periode heb ik me afgevraagd: kan ik nog wel eerlijk genoeg zijn en heb ik het verlangen op te houden met dwangmatig overeten? De enige spreuk waar ik mij aan heb kunnen vasthouden is ‘blijf komen’ en ‘het werkt’. En nu enkel nog luisteren en doen wat mijn gids zegt en het ook zo doorgeven aan andere OA-leden.
Ik hou op een speciale manier van jullie en wens mijn diep gelukkig gevoel met iedereen te delen.