Het is ok, ik ben ok!
Van mijn sponsor heb ik een tijd geleden een AA-bandje gekregen. Op dat bandje vertelt iemand die al jaren bij de AA is over zijn ervaring, kracht en hoop. Ik heb het bandje vele malen beluisterd en het wonderlijke is dat ik steeds weer nieuwe dingen hoor. Toen ik nog maar net in het OA programma was wilde ik eigenlijk niks weten van de AA, ik was toch een dwangmatig eetster, geen alcoholist … Dat is gelukkig veranderd, ik ben de AA inmiddels dankbaar voor hun twaalf stappen en twaalf tradities, en ik zou niet weten wat ik zonder het Grote Boek van de Anonieme Alcoholisten zou moeten. Er wordt wel eens gezegd dat je hoort en leest waar je op dat moment aan toe bent.
Op dat bandje zegt die AA-er iets dat bijna dagelijks in mijn gedachten komt. Hij zegt: ‘Het zal niet allemaal goed komen, het is al goed’. Ik vind dat zo mooi gezegd, maar ik vergeet dat ook zo snel… Het is allemaal o.k., en ik ben ok zoals ik ben, waar ik nu ook ben … Het klinkt zo simpel, maar het is voor mij soms zo moeilijk te geloven. Zeker als ik het even niet zie zitten, als ik baal, als ik niet weet wat ik met mijn leven aan moet of hoe ik dingen aan zou kunnen pakken …
Vroeger bepaalde mijn eetgedrag grotendeels hoe ik mijn dagen en mijzelf beoordeelde. Als ik weinig had gegeten dan was het een goede dag, als ik had overgegeven nadat ik naar mijn idee teveel had gegeten, dan was het een slechte dag geweest. In de loop van de tijd kwamen er steeds meer slechte dagen. Elke ochtend weer nam ik me voor om die dag ‘goed en gezond’ te eten, elke dag weer dat gevecht tegen het eten dat ik keer op keer weer verloor. Nu denk ik, ja dat klopt, het is een progressieve ziekte en ik ben er machteloos over. Toen dacht ik dat het allemaal weer goed zou worden als … ik weer dunner zou zijn, als ik een vriend zou hebben, als mijn studie zou gaan zoals ik wilde … als anderen zouden doen wat ik wilde … Hier kan nog een hele lange waslijst ingevuld worden met als … dan … Het was nooit goed. Ik wilde alles onder controle hebben, de regisseur zijn van mijn leven en dat lukte me niet. Zelden was er tevredenheid over wat ik had (gedaan), met hoe het op dat moment was. Er was altijd wel een reden te noemen waarom ik ontevreden mocht zijn of waarom ik boos op iemand was. Ik had ook toen al zoveel omdankbaar voor te zijn, alleen kon ik dat niet zien. Ik keek bijna altijd naar het half lege glas in plaats van het half volle glas. Het is best pijnlijk om dit van mijzelf toe te geven, maar het is ok.
Er is zo veel dat ik van het OA programma heb gekregen, zo veel om dankbaar voor te zijn. Het is zo’n wonder dat ik niet meer hoef over te geven en dat ik al een tijd niet meer obsessief met eten bezig ben. Van deze vrijheid durfde ik al jaren niet meer te dromen toen ik nog in het eten zat. Ik vergeet dat zo snel. Alleen kan ik het niet, ik heb mijn Hogere Macht, het programma en jullie broodnodig! In het OA programma leer ik langzaam maar zeker meer te accepteren wie ik ben, waar ik vandaan kom en dat het gaat zoals het gaat. Als ik doe wat ik moet doen, dan kan het niet fout gaan Gewoon met de stroom mee gaan. En ik geloof in wat mijn sponsor al vaak tegen me heeft gezegd, het wordt alleen maar beter.Elke avond voor het slapen gaan schrijf ik in mijn dagboek, en meestal eindig ik met de volgende woorden: Het is ok!
Ja, ‘Het zal niet allemaal goed komen, het is al goed!’