Ik ben op weg… naar een OA Meeting
Het is januari 2010. Ik was al actief in een ander 12-stappenprogramma en toen ik de vragen uit het Big Book beantwoordde, kwam ik al snel tot de ontdekking dat ik een eetprobleem heb. Ik ontdekte dat ik altijd al ongezond ben omgegaan met voedsel. Als kind zijnde al. Ik heb voedsel gestolen, in de nacht gegeten, bij de pomp gehaald, en mensen gemanipuleerd om aan mijn voedsel te komen.
Ik droomde over eten, ik rekende in voedselproducten. Als ik moe was (en dat ben ik vaak door mijn ziekte Multiple Sclerose) at ik. Ik dacht dat ik er energie van zou krijgen. Als ik boos of blij was at ik. Ik at voor, tijdens en na het koken. Ik at als ik wat zat te lezen of tv keek. Megasnel at ik met gespannen schouders. En als ik vol zat at ik ook. Gewoon omdat ik moest eten. En dikwijls bij de koffie, moest er ook altijd een stapeltje voedsel naast. Uit de supermarkt komen en voordat de boodschappen de wagen in konden, alweer eten. Later in het programma kwam ik er zelfs achter dat als ik dorst had ook ging eten. Ik werd erg boos als mijn man zei: “Neem je er nu alweer een?”. Dan isoleerde ik me en ging ik stiekem eten.
Ik kalmeerde mezelf met voedsel. Het ging me helemaal niet om honger. Het was gebruiken. Eten, als een verdovend middel. Ja. Ik ben verslaafd. Aan voedsel. Als ik teleurgesteld, onzeker was, kon ik er ook voor kiezen om niet meer te eten. Dan voelde ik me krachtig joh! Zo sterk. Dat kon ik wel. Daar was ik dan wel goed in. Om mijn overtuiging dat ik niks kan, de baas te kunnen. Maaltijden overslaan en net doen alsof ik al gegeten had. Totdat ik het om de één of andere reden niet meer vol kon houden en weer ging eten. En weer doorsloeg naar dwangmatig eten. En weet je… ik wilde het niet, maar toch deed ik het elke keer weer. En ik nam me weer voor het niet te doen en toch deed ik het weer.
Voor mij was het heel fijn te horen dat het een spiritueel programma is. Spiritueel zijn; dat wilde ik wel . Mijn sponsor leerde me om maar te doen alsof er een kracht is en dat die mij gaat helpen. En ik deed wat mijn sponsor voorstelde.
Op een nacht had ik een bijzondere droom: ik droomde over een hele grote warme geel/oranje zon. Het leek op een smiley met een knipoog. Er straalde zo’n kracht van uit en geborgenheid. Ik wist: dit is de aanwezigheid van liefde! Dit is die kracht. Ik heb mijn droom die nacht opgeschreven. Ik noem mijn Hogere Macht mijn Spiritueel vriendje. Dat zijn dus die drie letters van het alfabet: G.o.d. Als ik aan deze aanwezigheid denk, dan ontspan ik. Word ik rustig en voel ik me veilig.
In april 2010 ben ik begonnen met een plan. Dit plan bestond eruit dat ik geen maaltijden meer zou overslaan of vervangen door mijn verkeerde voedsel. Ik zou een bepaalde winkel niet meer ingaan en mijn grootste stap was toch wel dat ik een bepaald voedselmiddel niet meer zou eten. Ik kickte af. Ik begon weer te duimen. En speelde met mijn vingers met mijn wimpers. Ook een mechanisme dat me troost zou geven. Ik kneep mezelf in mijn armen en was gespannen. Ik was onrustig en wiebelig. Dit was mijn start in onthouding van dwangmatig eten.
Elke dag werk ik aan de twaalf stappen een kwartiertje tot 1,5 uur. Ik bel elke dag mijn sponsor en spreek mijn tien dankbaarheidjes in. Over de dag, dingen of personen. Ik maak elke ochtend en avond contact met mijn HM en ga minimaal naar drie meetings in de week.
Langzaam begon mijn herstel. Ik merkte welk voedsel me triggerde en mijn sponsor stelde voor om mijn triggervoedsel dat ik in de la had liggen maar weg te gooien! “Voedsel weggooien? “ dacht ik. “kan ik er niet iemand anders blij mee maken? “Maar wiens lichaam heeft dit nodig? Ik besloot maar te doen wat ze zei. En daar stond ik… met mijn drugs in mijn handen. En ik leerde: ik heb een keuze. Ga ik met mijn obsessie om zoals ik gewend ben? Of kies ik voor de groeipijn? Ik kies voor herstel. En ik vraag aan mijn HM de moed en kracht omdat ik het zelf niet kan.
Ik heb het maar buiten in de bak weggegooid. Niet klep open en erin gooien hoor. Nee, voorover hangend in de bak wat vuilniszakken weghalen om het maar zo diep en vies mogelijk mogelijk in de bak te krijgen. Want ik was bang dat ik het er weer uit zou halen. Op dit moment was ik bereid om mijn volgende stap te zetten in onthouding. Ik ging steeds meer van mezelf vertellen in de bijeenkomsten, en ik ging ook steeds meer ontdekken van mezelf door het doen van de 12 stappen. Mijn angsten, mijn schaamtes, mijn boosheid tegenover anderen. Mijn relaties en mijn overtuigingen. En ik leerde vergeven. Ik leer nu om te gaan met mijn emoties. Ik leer te voelen en weten dat het oké is. Dat het gevoel voorbij gaat.
Geestelijke groei doet pijn. Uit mijn mechanismen komen en ándere richtingen kiezen, betekent angst: brrrr en dan vlucht ik liever. Nu leer ik: ‘feel the fear and do it anyway’. Er mee omgaan heeft me zelfrespect gegeven. Beetje bij beetje ontdekken dat ik het leven heus wel aankan. De rijksweg opdurf, in de sauna kom en nee durf te zeggen als iemand speciaal voor mij voedsel heeft gehaald. Ik hoef me niet schuldig te voelen als ik eten weiger dat iemand speciaal heeft gebakken om iets te vieren. Ik heb een HM. Ik leer dat ik er ook toe doe.
Ook mijn lichaam begon te herstellen. Mijn sponsor stelde voor altijd te zorgen om iets van voedsel in mijn tas te hebben als noodplan. Mijn dorstgevoel kwam terug en ik nam water in plaats van voedsel. Mijn stoelgang was zodanig verstoord dat ik in de apotheek op recept van de huisarts allerlei incontinentie materialen mee naar huis kreeg om uit te proberen. In gesprek met mijn MS verpleegkundige was ik eerlijk en zo kwamen we snel tot de ontdekking dat dit geen MS kwaal was, maar dat dit veroorzaakt werd door mijn slechte voedingspatronen. Ik ben zo dankbaar dat dit zich heeft hersteld.
Bij emotie en stress gebruik ik nu de werktuigen van het programma. Ik heb er de zeven B’s van gemaakt omdat ik zo vergeetachtig ben. Bidden—Bellen— Boeken lezen—Beschrijven van emoties—Behulpzaam zijn—Bewust in hier en nu. En natuurlijk naar Bijeenkomsten gaan.
Stap zes en zeven zijn voor mij het keerpunt van het programma. Ben ik bereid? Ik heb al mijn tekortkomingen opgeschreven die ik uit stap vier gehaald heb. Dat waren er nogal wat. Achter elk van deze karaktergebreken heb ik opgeschreven wat ik er voor op moet geven en wat het rendement was. Waarom deed of doe ik dat? Ben ik bereid en nederig om te vragen aan mijn HM of mijn tekortkomingen van me weggenomen worden? Eerlijk te zijn. Ook als niemand kijkt?
Ik ben op weg. Op weg een beter instrument te zijn van die ene grote bron van kracht. De drie letters van het alfabet. En ik vertrouw me toe aan deze kracht.